اولدوم ازلدن عشقینه دل بستها حسین هجران غمیله روحیم اولوب خستها حسین ال آچمیشام سواله قاپیندا گدا کیمین شیش گوشه قبرینه منی سن ایستها حسین

هر دردمند رسمدور ایستر دوائری غمگین اولان همیشه گزر غمفزائری بو افتخاری ایله نصیب ای خدا منه مدفن منه اولنده اولا کربلائری

قامتش اوج قیام است، قیامت کرده است قد سقای تو رعناست اگر بگذارند

کَس پیش تو دم ز زور و بازو نزند کو آنکه برابر تو زانو نزند لب تشنه ز علقمه گذشتی، آری دریا که به رودخانه ها رو نزند

هُو می کنند مرا که زمین خورده ام حسین با من بگو که آبرویت برده ام حسین؟ سوگند به موی مادرمان فاطمه، نشد شرمنده ام که آب نیاورده ام حسین

با خنده پای اهل جفا می خورد زمین ساقی میان علقمه تا می خورد زمین کارش تمام می شود آن کس که عاقبت سرلشگرش کنار لوا می خورد زمین

در مدرسه کربلا کودکان به چشمان خود دیدند که بابا دو بخش است: بخشی در صحرا، بخشی روی نیزه ... اما این که عمو چند بخش است را فقط بابا می داند ... دل من ...

با خدا عباس وقتی دست داد هر دو دست خویش را از دست داد

قرار شد بروی با شتاب برگردی قرار بود که با مشک آب برگردی شبیه رود به صحرا زدی عمو جانم نبینم اینکه شبیه سراب برگردی

رقیه فهمید بابا دو بخش است؛ بخشی در صحرا و بخشی بر نیزه، اما اینکه عمو چند بخش است را فقط بابا می داند.

با قدی مثل کوه از سر زین قمر از عرش خورد روی زمین تیر در چشم و دست هم که نبود چه کشید، آه، آن غریب ترین

عباس! دلی که پای بست تو بُوَد مشتاق لقای حق پرست تو بود امروز، چه کرده ای که فردا، زهرا اسبابِ شفاعتش، دو دست تو بود؟

دامن علقمه و باغ گل یاس یکی است قمر هاشمیان بین همه ناس یکی است سیر کردم عدد ابجد و دیدم به حساب نام زیبای اباصالح و عباس یکی است

در خیالم کربلا زائر شدم در حریم پاک تو طائر شدم یا اباالفضل، ای تمام هستی ام من فقط به عشق تو شاعر شدم یاعباس ادرکنا