در نهمین منزل از ماه عاشقی، سیل اشک را به میهمانی خون دلِ دهمین منزل فرا می خوانیم. السلام علی الباکین علی الحسین

آغاز عطشناک نهضت حسینی است و خط سرخ عاشورا با واژه های تاسوعا به حقیقت پیوست.

عمه زینب؟ جانم عزیزم! عمو عباسم کجاست؟! عزیزکم! عمو رفته پیش خدا ... عمه؟ جانم؟ خونه خدا بالای نیزه هاست؟

دخیل می بندم نه اینکه گره بگشایی، می بندم که رهایم نکنی ... یا عباس بن علی (ع)

امام صابران بودم، خمیدم جدا از شاخه شد یاس امیدم چو دست از جسم عباسم جدا شد سر خود را به نوک نیزه دیدم

گر نخیزی تو ز جا، کار حسین سخت تر است نگران حرمم، آبرویم در خطر است قامت خم شده را هر که ببیند گوید بی علمدار شده، دست حسین بر کمر است

ای همه آدم رفتند و نیامدند، اما فقط یک نفر هست که رفت و هنوز هم در تاریخ می گویند: نیامد ... نیامد ... “ای اهل حرم میر و علمدار نیامد ...”

چقدر پیکر تو ... پیکر تو ... پر دارد بین ابروی تو سخت است ترک بر دارد بعد تو خاک، یتیمم روی معجر دارد آخر آن خیمه تنها شده دختر دارد یا حضرت عباس

دستان بریده نعش بی سر دجله تنها و غریب و بی برادر دجله یک سوی حسین و سوی دیگر عباس یک چشم فرات و چشم دیگر دجله

چرا ای غرقه خون از خاک صحرا بر نمی خیزی حسین آمد به بالیننت تو از جا بر نمی خیزی خیام کودکان خالی ز آب است و پر از افغان چرا سقای من از پیش دریا بر نم...

هر آدمی ز رفتن خود رد پا گذاشت اما چرا ز رفتن تو رد دست ماند؟

وعده ای داده ای و راهی دریا شده ای خوش به حال لب اصغر که تو سقا شده ‏اى آب از هیبت عباسى تو می لرزد بى عصا آمده ‏اى حضرت موسى شده ‏اى

قمر بنی هاشم (س) همچو باران که شبی شعله به دریا زده است لشکر دشمن از اندام ... جا زده است

علم را بر زمین بگذارم، اما تو را دست خدا بسپارم، اما به چشمم تیر زد آن قوم، ای عشق! که دست از دیدنت بردارم، اما

عطش از خشکی لب های تو سیراب شده آب از هرم ترک های لبت آب شده بعد از آن که تو لب تشنه عطش را کشتی تشنه لب ماندن ساقی همه جا باب شده